Praca dydaktyczno – wychowawcza i opiekuńcza prowadzona jest na podstawie programu wychowania przedszkolnego wybranego please write my essay for me z zestawu programów zatwierdzonych przez Ministerstwo Edukacji Narodowej.
Czytanie metodą Glenna Domana
Program nauki globalnego czytania Doman określał jako „zabawę w czytanie”. Przed rozpoczęciem nauki należy zadbać o wytworzenie atmosfery radości i entuzjazmu oraz o szybkie eksponowanie kolejno prezentowanych kart.
Metoda ta polega na systematycznym pokazywaniu dzieciom kart z odpowiedniej wielkości drukiem. Nauka czytania wg Glenna Domana składa się z 5 etapów rozpoczynających się od prezentacji pojedynczych, krótkich wyrazów(nos, oko, ucho), poprzez wyrazy dłuższe, wyrażenia dwuwyrazowe, proste zdania, aż po zdania rozbudowane i książeczki.
Edukacja matematyczna wg E.Gruszczyk-Kolczyńskiej
W edukacji matematycznej przedszkolaków najważniejsze są osobiste doświadczenia dziecka. Stanowią one budulec, z którego dziecko tworzy pojęcia i umiejętności. Jeżeli doświadczenia są specjalnie dobrane, przyczyniają się także do rozwoju myślenia i hartowania dziecięcej odporności.
Celem tej metody jest wspomaganie rozwoju umysłowego dzieci. Zaplanowane działania służą wprowadzeniu nowych treści lub uporządkowaniu i ukierunkowaniu nagromadzonych doświadczeń dzieci. Głównym sposobem uczenia się matematyki jest rozwiązywanie zadań. Nie wszystkie dzieci radzą sobie z tą umiejętnością. Często napotykają trudności, zniechęcają się do wykonywania kolejnych działań, aby uniknąć przykrości. Należy dostosować więc treści kształcenia do możliwości intelektualnych dzieci. Ta metoda ma właśnie wspomagać rozwój umiejętności matematycznych dzieci i uczyć je radzenia sobie z emocjami. W edukacji matematycznej ważne jest też, aby mieć świadomość tego, w jaki sposób uczą się dzieci w wieku przedszkolnym. Edukacja matematyczna metodą E. Gruszczyk – Kolczyńskiej sprzyja stymulowaniu uzdolnień matematycznych u dzieci, a także dobrze przygotowuje je do nauki matematyki w szkole.
Metoda ruchu rozwijającego Weroniki Sherborne
Opracowany przez Weronikę Sherborne system ćwiczeń wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspakajanych w kontakcie z dorosłymi. Główna idea metody wyraża się w stwierdzeniu, że posługiwanie się ruchem jest narzędziem wspomagania rozwoju psychoruchowego dziecka i terapii zaburzeń tego rozwoju.
Metoda ta ma za zadanie rozwijanie przez ruch:
– świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,
– świadomości przestrzeni i działania w niej,
– dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.
Kinezjologia wg Dennisona
Jest to prosta i skuteczna metoda wspomagająca naturalny rozwój człowieka. Podstawowym jej zadaniem jest integracja myśli i działań, czyli współpraca umysłu i ciała. Ta uniwersalna metoda pozwala:
– pokonywać stresy i napięcia,
– komunikować się innymi ludźmi,
– przezwyciężać trudności związane z dysleksją, dysgrafią i dysortografią.
Metoda Dobrego Startu Marty Bogdanowicz
Założeniem MDS jest jednoczesne rozwijanie funkcji wzrokowych, słuchowych,językowych, dotykowo-kinestetycznych (uczucie dotyku i ruchu) i motorycznych oraz ich współdziałanie, czyli integracji percepcyjno-motorycznej. Funkcje te leżą u podstaw złożonej czynności czytania i pisania. Celem metody jest także kształtowanie lateralizacji (ustalenie ręki dominującej) oraz orientacji w schemacie ciała i przestrzeni.
Udział przedszkolaka w zajęciach prowadzonych MDS sprzyja jego optymalnemu rozwojowi. W wyniku systematycznych ćwiczeń doskonalą się funkcje wzrokowe, słuchowe, ruchowe oraz ich wzajemne współdziałanie czyli koordynacja. Poprzez ćwiczenia językowe dziecko wzbogaca słownictwo, uczy się prawidłowo formułować zdania, odpowiadać na pytania, dostrzegać związki między treścią obrazka a tym, co zostało wyrażone słownie. Metoda Dobrego Startu systematycznie rozwija orientację w schemacie własnego ciała i przestrzeni. Wielozmysłowe uczenie się, charakterystyczne dla MDS, bardzo dobrze odpowiada potrzebom dziecka w wieku przedszkolnym.
Pedagogika zabawy KLANZA
Pojęcie „zabawa ”nasuwa celne skojarzenia: „coś, co jest przyjemne” i „coś, co wyzwala spontaniczne zachowania”, „coś, co daje radość”. Pedagogika zabawy wybiera z repertuaru zabaw tradycyjnych czy terapeutycznych tylko te, które spełniają określone zasady, a zwłaszcza:
– zapewniają dobrowolność uczestnictwa,
– uwzględniają wszystkie poziomy komunikowania,
– rozwijają pozytywne przeżycie jako wartość i unikają rywalizacji,
– posługują się różnymi środkami wyrazu.
Pedagogika zabawy wykorzystuje urozmaicony zestaw propozycji, które mogą ożywić tradycyjne nauczanie. Pedagogika zabawy to tańce i zabawy integracyjne, które pomagają przezwyciężyć dziecięce lęki i obawy, osiągnąć poziom swobodnego komunikowania się. Przeżycie zadowolenia, radości pomaga osiągnąć harmonię i zwiększa poczucie przynależności do grupy. Tańce dają możliwość uwolnienia się od wewnętrznych napięć i niepokojów, dają ujście nagromadzonym emocjom, wyzwalają aktywność ruchową, pozwalają dzieciom na budowanie poczucia własnej wartości.